Jan 31 2005
این مطلب را یک دوست
این مطلب را یک دوست ارسال کرده
در میان اخباری که در دو روز گذشته توسط خبرگزاریها پخش گردیدند دو خبر توجه مرا بیش از دیگر خبرها بخود جلب کردند.
خبر اول مربوط به اعتراض آمریکا به سهمی از معدن اورانیوم در آفریقا میباشد که در زمان شاه توسط نامبرده برای ایران خریداری شده بود و مالکیت این سهم از دیدگاه حقوقی هنوز هم بقوت خود باقی مانده و ظاهرا ایران هنوز صاحب بخشی از این معدن میباشد.
خبر دوم اقرار آقای بیل کلینتون رئیس جمهور سابق آمریکا میباشد که طی آن آقای کلینتون اقرار کرده بود که حکومت قانونی آقای دکتر مصدق توسط سازمانهای جاسوسی آمریکا سرنگون گردید. البته مادلین آلبرایت وزیر امور خارجه آقای کلینتون نیز این امر را پیشتر از این بیان کرده بود. همگان می دانند که آقای کلینتون شیپور را از دهانه گشادش نمیزند و بسیاری از ایرانیان اینرا بمنزله پیروزی معنوی برای خود گرفتند.
همگان میدانند که یکی از جناحهای شرکت کننده در جریان سرنگونی حکومت مردمی دکتر مصدق , جناح وابسته به آیت الله کاشانی میباشد که در کنار حزب توده و دربار با کودتاگران همکاری نزدیک داشت.
بنظر من با توجه به جریانهای حاضر در ایران و منطقه اعم از انتخابات عراق ، تلاشهای بحق هسته ای ایران ، نارضایتی روزافزون مردم، بروز ضعفهای بارز مدیریت در ایران و انتخابات ریاست جمهوری آینده ایران این پیامی مخفی از طرف آمریکائیها برای برخی گروههای داخله میباشد که بگونه ای به سر نخ دادن بیشتر شباهت دارد. این پیام را میتوان بدینگونه تعبیر کرد که آمریکا با رژیمی که در ایران باشد ولی مطابق میلش رفتار نماید کنار آمده و همانند زمان شاه حتی فعالیت های هسته ای را اعم از خریدن نیروگاه و سهیم شدن در معادن اورانیوم خارجی ( و نه داخلی که کنترل و هدایتش برای آمریکائیها مشکل آفرین باشد) تحمل مینماید و برای آمریکا هیچ فرقی نمیکند که این رژیم در داخل ایران چه بر سر مردم بیاورد و چه محدودیتهائی را به پیش بکشد. مهم اینستکه با آمریکا کنار آمده باشد. شبیه این گونه درخواستها را آمریکائیها در افغانستان و عراق نیز مطرح کردند و عناصری را که از دید خودشان پاک بودند به کرسی رساندند.
بخاطر دارم، زمانیکه فرمانده انگلیسی نیروهای مسلح حافظ صلح و حاضر در افغانستان پس از موعد شش ماهه دوره ی ماموریتش میخواست کشور افغانستان را ترک کرده و مقام را به گروه دیگری واگذار نماید آقای حامد کرزای در مراسم وداع گفته بود که در واقع این حق این آقای نیمسار انگلیسی است که رئیس جمهور منتخب افغانستان باشد نه من. انگلیسها چنانچه همگان دانند از رفیقان دزد و شرکای قافله سیاستهای اخیر آمریکا و اتحادیه اروپا بوده و هستند.
حال خود پیدا کنید پرتقال فروش را.
نوشته: خُسن آقا در ساعت: 6:10 pm در بخش: بدون دسته بندی
